Nie jest mi łatwo opisać to, czego doświadczyłem, bo wszytko było w jakiś sposób wyjątkowe, unikalne i działo się w rzeczywistości trudnej do oddania słowami. Bo niby każdy wie, czym jest dotyk. Niby wszyscy kogoś dotykaliśmy i sami też byliśmy dotykani. To jednak, gdy przypominam sobie to, czego doświadczyłem ucząc się i praktykując masaż tajski, to uświadamiam sobie, jak głęboko transformujące – na wielu poziomach – było to doświadczenie.

Zaczęło się niewinnie od wymianki masażowej w mojej kochanej „Akademii w Gruncie Ruchu”, gdzie poznałem Hanię – moją przyszłą Pierwszą nauczycielkę masażu tajskiego. Kierowany intuicją i chęcią spróbowania czegoś nowego, ale też bez większych oczekiwań zapisałem się do niej na kurs i ku swojemu zaskoczeniu odkryłem nowy, fascynujący świat niezwykłej i głębokiej pracy z ciałem. Pozornie niewiele się działo: trochę medytacji, rozciągania, ugniatania, jakieś tam uwagi o oddechu… ale pod spodem działo się grubo. Po kilku dniach intensywnych zajęć czułem się, jakby ktoś ulepił mi nowe ciało, ale moja głowa mentalnie tkwiła jeszcze w starym schemacie. Bo nowe ciało, to nie tylko nieznane uczucie rozluźnienia, ale też bardziej wyprostowana sylwetka, luźne biodra i wszystko co się z tym wiąże: swobodnie płynące emocje, chęć działania i w ogóle inny smak życia! Oczywiście zapisałem się na kolejny kurs, a potem kolejny i w kilka miesięcy zrobiłem ich bodaj 5. W szczycie pandemii otworzyłem gabinet i rozpocząłem praktykę. Masowałem „na akord”, żeby tylko wyrobić wymagane 50 masaży do egzaminu, ale przede wszystkim zdobyć doświadczenie i wyrobić sobie warsztat. Na „Wibracjach” zdarzyło mi się masować od rana do nocy jedną osobę za drugą. Była w tej medytacyjnej praktyce jakaś magia. I dalej jest. Zacząłem też szukać kolejny inspiracji i kolejnych nauczycieli. Miałem zaszczyt pracować z kilkoma wybitnymi nauczycielami, którym wysyłam moją wielką wdzięczność.